Մի քանի
օր առաջ այցելեցինք ՊԲ հարավ-արևելյան զորամասերից
մեկն ու մարտական դիրքեր: Հիշում եմ, երբ առաջին
անգամ դիրքեր պիտի բարձրանայի, հուզվում է,
երևի ավելի ճիշտ բառով բնութագրեմ` վախենում էի…հետո անցավ, երբ սահմանին կանգնած
մեր տղաներին տեսա, նույնիսկ ամաչեցի իմ վախի համար:
Այս անգամ
վախի մասին խոսք անգամ չկար: Զորամասում զինվորների հետ խոսեցի, տիրող տրամադրությունը լավ էր: Մեր այցից մի օր առաջ նորակոչիկների երդման արարողությունն էր եղել: Արդեն իսկական զինվոր էին J
Չեք պատկերացնի,
այն տղաների ուրախությունն ու աչքերի փայլը, երբ սկսում ես բոլորից հարցնել, թե ինչպես
են, ինչպես է անցնում ծառայությունը, ում են կարոտում… ու այդ ժամանակ ամեն մեկի սիրտը ավելի արագ է բաբախում, դեմքին լայն ժպիտ
է հայտնվում: Հետո հարցնում եմ, իսկ ծառայությունից
գոհ եք, պատասխանում են, որ դա էլ է կյանքում պետք, որ յուրաքանչյուր հայ տղա իր
պարտքը պետք է կատարի: Ու եթե ժամանակ է լինում տղաները սկսում են նշել,
թե իրենցից ով ինչ պատրաստությունից է լավ: Մեկը շարային է լավ քայլում, մյուսը կրակայինից
է բարձր ստանում, բայց ամենակարևորը նրանք հայրենիք են պաշտպանում:
Այս բառերի
իմաստը հասկանում ու զգում ես իրենց կողքին,
նրանց մեջ գտնվելով, աչքերին նայելով: Նկատել եմ, որ դիրքեր գնացող ու զորամասում ծառայող զինվորները տարբերվում են: Կարծես ավելի
հասուն են, զգուշավոր: Դիրքերում զինվորներին հարցրի, թե որտեղ է ավելի հեշտ ծառայել
զորամասում, թե հենց այդտեղ, պատասխանեցին.
«Զորամասում ծանրաբեռնվածությունը շատ է, շատ ենք հոգնում, իսկ դիրքերում,
չնայած էլ ավելի մեծ է պատասխանատվությանը, հաճույքով ենք ծառայում: Երբ տուն գնանք,
հպարտությամբ կասենք, որ դիրքերում ենք ծառայել: 2 տարի խաղաղություն ենք պահպանել»:
Դիրքերից մեկում զինվորները շուն ու աղավնի են պահում: Հարցրի,
թե ինչու, տղաները ասացին.
«Շունը հավատարմություն է, որ հանկարծ մի բան լինի, կհաչի: Հասկացող շներ են: Իսկ աղավնին խաղաղություն է»:Ու այդ պահին բաց թողեցին վանդակում պահվող աղավնիներին:
Հայ-ադրբեջանական սահմանին օդում ճախրեցին զույգ
աղավնիներ: Դրանք հայկական հողը հսկող տղաների պահած ու փայփայած խաղաղության
աղավնիներն էին:
Հուզված
էի, մի քանի մետրի վրա թշնամին էր, որ ամեն պահի կարող է խաթարել այդ
խաղաղությունը, բայց միևնույն ժամանակ վստահ` պատասխան հարվածը իրեն երկար չի
սպասեցնի: Հավատարմությունը առաջին հերթին հայրենիքն է:
Դիրքերից
հակառակորդի դիրք 100 մետր էր, անզեն աչքով էլ երևում էին ավազով լցված պարկերն
ու իրենք… եթե մի փոքր խորանայինք դեպի առաջ
հեռավորությունը կրճատվում էր` հասնելով 70 մետրի: Հարցրի` արդյոք թույլատրելի է
առաջ գնալ մյուս դիտանցք, ու մինչ սպան կպատասխաներ, զինվորներից մեկն ասաց`
կվախենաք.. ինձ ուղեկցող սպան հարցրեց`
-Վախենո՞ւմ ես:
-Ոչ: (ժպտացի):
-Դե, ուրեմն սա էլ արի տես:
Անգնահատելի
է յուրաքանչյուր զինվորի դիրքերում
կանգնած 1 րոպեն: Հրամանատարը հարցրեց. «Հիմա
հանգիստ կքնես չէ՞, տեսա՞ր ինչպես ենք
պահում»:
Դիրքերից
վերադառնալիս աչքերիս առաջ հակառակորդի դիրքերն էին, շունը, աղավնիները, մեր զինվորների
հանգիստ ու գիտակից դեմքերը:
Ու մոռացեք, որ մեր հողը մեզնից բացի ինչ-որ մեկը լավ կպահի ու մեզ խաղաղ քնով կապահովի: Ոնցոր Արցախում են ասում «էտե պյան իլիլ չի» …
