Հասմիկ Մելիքսեթյանի բլոգը: Թերացումներ «Արձագանք-2013» զորավարժության ժամանակ. անձնական կարծիք

Հոկտեմբերի 8-ին Հայաստանի «Բաղրամյան» զորավարժարանում «Արձագանք-2013» զորավարժությունն էր, որի նպատակն առաջին հերթին երկրի ղեկավարությանը մարտական վիճակի բերելն էր: Ոչինչ աննպատակ չէր` սկսած համազգեստից, վերջացրած մարտական գործողություններով:

Այդ զորավարժությունն իմ կյանքում առաջինն էր, առաջին անգամ էի տեսնում կրակող Սու-25-եր ու Մի-24-եր, առաջին անգամ էի զգում, թե ինչ կարող է լինել, երբ սահմանին վերսկսվեն լայնամասշտաբ գործողությունները:

Մի-24

Սու-25

Հիմա նշեմ զորավարժության ժամանակ աչքիս երևացած դրական կողմերի մասին:

Զորավարժությանը մասնակցող զինծառայոնղերը կես ամսից ավելի այդ փոշոտ, քարոտ, սառը պայմաններում յուրացրել էին գրեթե ամեն ինչ: Ու երբ պարգևատրման ժամանակ բոլորի դեմքերին նայեցի համ հուզվեցի, համ էլ հպարտացա: 18-19 տարեկան տղաներն այնպես էին տիրապետում ռազմական տեխնիկային, որ չեք պատկերացնի:

Հաճելիորեն զարմացա ու ինչ-որ տեղ նաև հանգստացա, երբ զինվորական ղեկավարությունը մաքսիում խստապահանջ ու լուրջ էր վերաբերում զորավարժության ակտիվ փուլի ընթացիքն: Ինձ համար կարևոր էր, որ գործողությունների ընթացքը ղեկավարողները գնահատում են «մարտի» դաշտում գտնվող յուրաքանչյուր զինվորի, ծափահարում, երբ նրանք իրենց առաջադրանքը գերազանց էին կատարում:

Իսկ հիմա թերությունների մասին:

Երբ հատուկ նշանակության տղաները ձեռնամարտի, բնության մեջ կենդանի մնալու վարժություններ էին ցուցադրում, մեր կառավարության անդամները նույնիսկ մի րոպե չկանգնեցին ու չնայեցին, թե ինչպես էին տղաներն աշխատում: Ու ինձ համար ամենավատն այն էր, որ կառավարությունն այդ պահին ուղղակի օգտվում էր ֆուրշետի սեղանից, այնինչ մի մետր այս կողմ զինվորները շունչները պահած փորձում էին պատվով ներկայացնել իրենց ստորաբաժանումը: Կարելի էր չէ գոնե ձևական 5 րոպե կանգնել, նայել ու նոր գնալ ուտելու: Դրա համար ոչ ոք ոչինչ չէր կարողանա ասել: Բոլորս էլ մարդիկ ենք:

Թերություն էր, որ կառավարության անդամներից ոմանք առաջին անգամ էին կրակում: Պատերազմի մեջ գտնվող երկրում բոլորս պետք է իմանանք գոնե կրակել:
Շատ մարդիկ այդտեղ էին եկել √-ի համար: Դա ցույց էին տալիս թե իրենց դեմքի արտահայտությունները, թե «անհավես» լինելը, և թե կեսից մի ձև գնալը:

Կրկնում եմ`աննպատակ ոչինչ չկար: Ու երբ վաղը կամ մյուս օրը զորավարժության մակարդակից այս ամեն ինչը դարձավ իրական, հաստատ ամեն ինչ իր տեղը կդնի:

Ապրեն այն բոլոր զինծառայողները, ովքեր մեկ անգամ ևս հավաստիացրին, որ մենք ուժեղ բանակ ունենք, որ հարկ եղած դեպքում մենք կարող ենք արագ արձագանքել բոլոր տեսակի մարտահրավերներին: